Met lege handen

Daar sta je dan als moeder en vader, met lege handen. De zwangerschap kon niet voldragen worden, het kindje kon nog niet buiten de baarmoeder leven.

Zwanger zijn is zoiets bijzonders. Op het moment dat je als vrouw zwanger bent zie je het kindje al voor je. Maar dan word je zieker en zieker. Wat is er toch niet goed? Ligt het aan mij of is er iets niet goed met mijn kindje? We weten het niet.

Hoe ziek je als moeder ook bent, nauwelijks meer in staat om te werken of überhaupt iets te doen, alles kost heel veel energie, je doet er alles aan om je kindje te redden.
Op de echo's deed hij het zo goed, niets op aan te merken, zou het dan toch aan mij liggen? Ik geloof graag dat het aan mij ligt, niemand mag zeggen dat er met mijn kindje iets mis is.

Na 16 weken en 1 dag gebeurd het onvermijdelijke, de bevalling begint en hij wordt 's nachts geboren. Met z'n tweetjes doen we de bevalling, geen verloskundige erbij, heel intiem en heel verdrietig.
Zo klein, niet levensvatbaar, maar zo mooi.

De foto's in de herinneringsdoos en de ets in glas op het dressoir zijn erg dierbaar.
We zijn nu 7,5 jaar verder en heel gelukkig met ons prachtige gezin.
Ondanks dat hij maar zo klein was, onze Sil is een onderdeel van ons gezin.

Op Wereldlichtjesdag, 11 december, zal ik tijdens de herdenkingsbijeenkomst in Westerbork zijn naam noemen en een kaarsje voor hem aansteken.

Voor altijd in ons hart.