Ver weg, maar zo dichtbij

De telefoon gaat. Ik heb een medewerkster van een verpleeghuis aan de telefoon. "Kirsten, mevrouw W. is overleden en jouw naam staat in haar testament genoemd als uitvaartbegeleidster. Zou jij de uitvaart van haar kunnen begeleiden." Zeker kan dat, hoe laat willen jullie dat ik kom." Er blijkt ook nog een dochter te zijn die gaat komen. Er was al lange tijd geen contact meer geweest tussen moeder en dochter, maar gelukkig de laatste weken wel weer, toen mevrouw naar het verpleeghuis moest verhuizen. Wat dierbaar om elkaar zo vlak voor het einde van het leven weer tegen te komen. Want het leven loopt zoals het loopt.

Toen ik een uur later daar aankwam was de dochter er ook al. Zij heeft ervoor gekozen om haar moeder niet zelf te verzorgen. Dat voelde niet goed na al die jaren van afstand. De verzorgsters van de afdeling van het verpleeghuis mochten dit niet doen, hoewel ze dit wel graag zouden willen. Maar dit stukje zorg is helaas bij hen weggenomen.

Toen mevrouw verzorgd was en opgebaard op haar eigen bed, in haar eigen kamer, heeft de dochter de summiere wensen die ze van haar moeder wist aan mij voorgelegd. Haar moeder in een kist, dat klopte niet. Zij heeft een prachtige oranje wade en een opbaarplank voor haar uitgezocht. De uitvaart zal heel klein en intiem gehouden worden aangezien haar moeder in een heel klein sociaal wereldje leefde met haar honden. Wij hebben gekozen voor een kleine ruimte waar ze informeel samen afscheid konden nemen. Namens de dochter heb ik een paar mooie en dierbare woorden mogen spreken en de mantelzorgster van mevrouw droeg een mooi gedicht voor. De muziek die gedraaid werd heeft mevrouw zelf nog uitgezocht. Een mooi afscheid van een vrouw die erg op zichzelf leefde.

Het was voor de dochter een zoektocht door het voorbije leven van haar moeder, maar met liefde en warmte heeft zij afscheid van haar moeder kunnen nemen op haar eigen manier.