En dan.....

Mijn telefoon gaat, het is de zoon van een echtpaar waarvan ik een paar jaar geleden de uitvaart van de man heb begeleid.

"Kirsten, mijn moeder gaat heel hard achteruit, ze heeft ervoor gekozen om het leven te beëindigen door euthanasie. Ze wil je nog heel graag zien en spreken." ...
We maken een afspraak voor een paar dagen later. En daar zitten we dan, mevrouw in bed, de zoon ernaast en ik op de rand van het bed. Mevrouw wil alles zelf in de hand houden en regelen. En zo gaan we het dus ook doen. Zij geeft aan wanneer ze komt te overlijden en ook wanneer ze wil dat de uitvaart plaats zal vinden. De locatie van de afscheidsbijeenkomst was al besproken, maar om te zorgen dat we aansluitend naar het crematorium zouden kunnen moest dat ook al voor haar overlijden geregeld worden.
Dit heb ik dan ook diezelfde middag gedaan. Het voelt wel vreemd om dit te regelen voordat mevrouw overleden was, maar het is ook mooi om zo samen de uitvaart naar haar wensen te kunnen regelen.
Ook de kaart hebben we met z'n drietjes gemaakt. Ook de muziek en de sprekers waren al geregeld.

Toen de dag van overlijden was aangebroken voelde ik me..., ja hoe voelde ik met eigenlijk.... eigenlijk is dat niet goed uit te leggen. Het was wachten tot de telefoon zou gaan en ik zou horen dat ze overleden was en dat ik hun kant op kon komen.
De kaarten had ik 's morgens al gehaald, ook de wens van mevrouw.

De dagen erna waren ontspannen en er was veel ruimte om afscheid van haar te nemen. Alles was geregeld, precies zoals mevrouw het wilde. En alles liep ook zoals mevrouw het wilde.

Geen losse eindjes, maar een mooie en persoonlijke uitvaart.